Een huisspitsmuis. ©Natuurmonumenten – Ben Walet
Wandelend door Lusthof de Haeck wordt mijn aandacht getrokken door iets kleins dat heel stil over het wandelpad scharrelt. Het desbetreffende diertje blijkt een waterspitsmuis te zijn, een niet alledaagse verschijning.
Het diertje trekt zich bar weinig van mij aan, terwijl je je als prooidier toch bijna dag en nacht zorgen moet maken. Jaren geleden hadden wij in de tuin een nestje huisspitsmuizen. Deze muizen hebben karavaangedrag. Door de tuin liep iedere avond een treintje van muizen. Het moederdier neemt de jongen op sleeptouw waarbij ze zich onder het lopen aan elkaar vasthouden. Met lede ogen zag ik dat het treintje bijna dagelijks iets korter werd. De moeder zag er ogenschijnlijk, voor zover dat mogelijk is, niet ongelukkig uit. Zou ze beseffen dat ze kinderen kwijtraakt?
Het gevaar loert altijd, vanuit de lucht en op het land. Eigenlijk zou je geen leven hebben als je altijd met die gedachte rond zou lopen. Het besef van sterfelijk zijn is prima, maar een chronische doodsangst is niet helemaal wat het zou moeten zijn.
De waterspitsmuis verdwijnt tussen de varens, totaal ontspannen. Het leven kan van het ene op het andere moment een wending nemen. Tot die tijd ademhalen en leven zonder al te veel muizenissen.
Boswachter John
Boswachter John Pietersen is geboren en getogen in Noorden, een dorp pal aan de Nieuwkoopse Plassen. In dit gebied voelt hij zich als een vis in het water.
Één keer in de twee weken schrijft boswachter John een column voor De Nieuwkoper over zijn belevenissen en ervaringen in het Nieuwkoopse Plassengebied.
Lees ook: Column boswachter John: Ongelofelijk
