Ik heb mijn QR-code. Sinds vorige week maandag. En ik heb mij voorgenomen hem echt alleen bij de sport en bij hoge uitzondering te gebruiken, aangezien ik het ding onzinnig en ontzettend polariserend vind.
Het was lunchtijd en ik had brood nodig. Ik was in Nieuwkoop en besloot voor een wat luxer broodje te gaan. Met een kopje thee. Ik twijfelde, zou ik vragen of ze mijn QR-code wilde zien of het gewoon bestellen en dan desnoods die code tonen?
Ze vroeg er niet om. Mooi zo, dacht ik, ze maakt geen onderscheid tussen gevaccineerden en ongevaccineerden. Fijn! Maar toen ik ging zitten en buiten op het winderige, koude terras een jongeman zag zitten die daar, waarschijnlijk, had plaatsgenomen, omdat hij dé code niet heeft, voelde het opeens heel fout.
Ik wil geen verschil maken. Ik wil de QR-code niet aanmoedigen. De code werkt niet goed en gevaccineerden steken elkaar en (on)gevaccineerden evengoed aan. Natuurlijk, we weten allemaal dat het níet om veilig ‘uitgaan’ gaat. Het doel is het verhogen van de vaccinatiegraad. En ja, het is op dit moment een feit, gevaccineerden komen minder snel in het ziekenhuis terecht.
Maar wat je reden ook is om je niet te laten vaccineren – uit geloofsovertuiging, wantrouwen in de prik, uit principe of omdat je gelooft in je eigen lichaam – iedereen heeft recht op zorg. Ook zij die ongezonde keuzes maken.
Heel veel kun je schuiven op ‘eigen schuld’, we hebben nu eenmaal een eigen wil. En vanwege de keuzes die wij maken, door wat dan ook gedreven, kan het gebeuren dat je zorg nodig hebt.
Die pas is niet de oplossing. Het is een stigmatiserende apartheidsmethode. Laten we alsjeblieft gewoon teruggaan naar de allereerste maatregel die werd ingevoerd in Nederland. Bij coronagerelateerde klachten blijf je thuis. Of, als dit echt niet uitkomt, laat je testen. Ook als je gevaccineerd bent.
En ja echt, die pas kan dan vandaag nog de prullenbak in.
